The Brain Truth About Toddlers: Why They Don’t Listen

Pozwól mi ustawić scenę.

Jesteś w klasie - a może w domu. Twoje nerwy wiszą na włosku, powtarzasz tę samą instrukcję pięć razy, a mały człowiek przed tobą po raz kolejny zdecydował, że podłoga jest tam, gdzie powinny być kredki. Podnosisz głos, myśląc z pewnością teraz będą słuchać. Ale nie. Mrugają. Może się uśmiechną. Może dalej żują naklejkę.

W międzyczasie jesteś o jedno emocjonalne drżenie od wrzucenia się do szafy i zamknięcia drzwi z paczką czekolady, szklanką i Wi-Fi.

Zanim zaczniesz googlować "Czy moje dziecko jest zepsute?", pozwól, że cię uspokoję: nie jest. Ich mózg ma po prostu... trzy lata. Albo cztery. Lub gdzieś w tym rozwojowym Trójkącie Bermudzkim, gdzie logika idzie się opalać, a funkcjonowanie wykonawcze nawet nie spakowało swojej walizki.

Prawda o mózgu, której ci nie powiedziano

Oto niepopularna prawda neurologiczna: dzieci poniżej piątego roku życia działają na bardzo entuzjastycznym, ale szalenie niedostatecznie wykwalifikowanym systemie operacyjnym. Ich kora przedczołowa (rozsądny dorosły w pokoju) jest nadal na ustawieniach fabrycznych. Tymczasem ich układ limbiczny (część, która krzyczy "niebezpieczeństwo!", "zabawa!" lub "co to za zapach?") pracuje w nadgodzinach.

Więc kiedy krzyczysz? Nie docierasz do nich. Po prostu stajesz się kolejną częścią ich i tak już przestymulowanego środowiska. To jak krzyczenie do śnieżnej kuli - widzą ruch, czują wstrząsy, ale nie mogą uchwycić wiadomości przez burzę brokatu.

Ich mózg nie mówi "Nie obchodzi mnie to". Mówi "Jestem przytłoczony".

A jednak - powinieneś zachować spokój?

Porozmawiajmy teraz o ty.

Ty, nauczyciel, od którego oczekuje się, że będzie się uśmiechał jak słonecznik, jednocześnie tłumiąc topnienie kategorii 5. Ty, rodzicu, który nie sikał w spokoju od 2019 roku. Ty, który znasz całą tę naukę o mózgu i nadal, w niektóre dni, chętnie sprzedałbyś swoją duszę za 10 minut ciszy i pokój bez min przeciwpiechotnych Lego.

Znam ten scenariusz. Przeżyłem to.

Jako nauczycielka stałam uśmiechnięta, podczas gdy mój wewnętrzny głos krzyczał w pustkę. Jako matka krzyczałam, błagałam, płakałam i raz - przyznaję - rzuciłam zabawkową ciężarówką przez pokój, by pozwolić wybuchnąć wulkanowi wewnątrz mnie. Nie był to mój najwspanialszy moment. Chłopcy się przestraszyli. Ja się przestraszyłam. Potem przyszedł wstyd. I żal. Taki, który po latach przywiera do żeber jak guma do żucia pod szkolną ławką.

Ale to właśnie tam nastąpiła prawdziwa zmiana.

Zacząłem czytać. Słuchać. Obserwować. Nie tylko moje dzieci, ale i siebie. I zobaczyłem to:

Nie próbowali utrudniać mi życia. Próbowali przetrwać swoje - z mózgiem wciąż pobierającym najnowszą aktualizację emocjonalną.

Więc, co właściwie działa (kiedy wolisz krzyczeć)?

Chodzi o to, że nie potrzebujemy magicznych zwrotów ani idealnego rodzicielstwa z Pinteresta. Potrzebujemy zrozumienia - ich i nas samych. A więc:

• Mów ciszej. Spokój przebija się przez chaos. Krzyczenie tylko dodaje więcej hałasu do i tak już przestymulowanego mózgu.

• Zejdź nisko. Poziom oczu. Delikatny dotyk. Pokaż im, że jesteś tutaj - a nie unosisz się nad nimi jak wściekły wieżowiec.

• Najpierw ureguluj TY. Wiem, że to trudne. Ale twój układ nerwowy nadaje ton. Pożyczają twój spokój, dopóki nie znajdą własnego.

• Przeproś. Nie dlatego, że jesteś słaby, ale dlatego, że jesteś człowiekiem. Modeluj naprawę. Naucz ich, że błędy nie są potworami - są chwilami.

Ostateczna (nieco niezakłamana, ale kochająca) prawda

Dzieci nie są małymi dorosłymi o złych manierach. To dorastający ludzie z surowymi mózgami, wrażliwymi sercami i emocjonalnym zakresem szekspirowskiej obsady na espresso.

Nie potrzebują perfekcji.
Potrzebują połączenia.
Potrzebują nas - nawet w dni, w które chcemy się zatrzymać.

Następnym razem, gdy twoje dziecko nie będzie "słuchać", pamiętaj: być może nie usłyszało twoich słów przez hałas we własnej głowie. I cóż, być może to, czego potrzebowało, to nie głośniejszy głos - ale cichsza obecność.

A jeśli wszystko inne zawiedzie? Wyjdź na korytarz, weź głęboki oddech, wyszeptaj "kora przedczołowa" i pamiętaj, że robisz wszystko, co w twojej mocy - z mózgiem, który jest również zmęczony, zestresowany i być może brakuje mu trzech przekąsek.

Wszyscy jesteśmy.

I to, mój przyjacielu, jest więcej niż wystarczające.